Πλαστικό. Μία λέξη οικεία στο αυτί κάθε αναγνώστη, ένα υλικό που έχει εισχωρήσει για τα καλά σε κάθε τομέα της ζωής του ανθρώπου και χρησιμοποιείται ,θα έλεγε κανείς με βεβαιότητα, σε όλες τις δραστηριότητες του, σε κάθε λογής κατασκεύασμα και έχοντας κάνει αναμφίβολα την καθημερινότητά του πολύ πιο εύκολη. Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω θα έλεγε πως το πλαστικό είναι ένα υλικό απαραίτητο και χρήσιμο, κάτι στο οποίο λίγοι θα διαφωνούσαν. Είναι όμως το πλαστικό ένα υλικό φιλικό προς το περιβάλλον κι αν όχι είναι αντικαταστάσιμο;
Για κακή μας τύχη παρά τα θετικά που προσφέρει το υλικό αυτό όπως η ευκολία στη χρήση, το χαμηλό κόστος και πολλά άλλα, το πλαστικό είναι ένα συνθετικό υλικό, ανθεκτικό στη διάβρωση και κατ΄ επέκταση μη διασπάσιμο στη φύση. Αποτέλεσμα αυτού είναι η ανεξέλεγκτη συσσώρευσή του στο περιβάλλον κάτι το οποίο έχει καταστροφικές συνέπειες για το ίδιο.
Με το πέρασμα των δεκαετιών και έχοντας φτάσει το πρόβλημα σε οριακά επίπεδα έπρεπε να βρεθούν λύσεις για την άμβλυνση του φαινομένου. Μία γενναία πρωτοβουλία που τείνει να γίνει συνήθεια μέρα με τη μέρα στην καθημερινότητα των πολιτών και στη χώρα μας είναι η ανακύκλωση των πλαστικών συσκευασιών με τη λογική να μην παραχθεί εκ νέου πλαστική ύλη και να μην επιβαρυνθεί περεταίρω το περιβάλλον. Ιδιωτικές πρωτοβουλίες, όπως η συλλογή και εναπόθεση πλαστικών καπακιών σε ειδικές τοποθεσίες με κάποιο απώτερο σκοπό, λαμβάνουν χώρα όλο και περισσότερο.
Η πολιτεία έχει προβεί κι αυτή με τη σειρά της τον τελευταίο καιρό σε αξιέπαινες πράξεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο νόμος που επιβαρύνει με «περιβαλλοντικό τέλος» τη χρήση της πλαστικής σακούλας με στόχο τη μείωση χρήσης της. Και ιδού τα αποτελέσματα τα οποία είναι θεαματικά. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΙΕΛΚΑ (Ινστιτούτο Έρευνας Λιανεμπορίου Καταναλωτικών Αγαθών) μόνο κατά το πρώτο τρίμηνο εφαρμογής του μέτρου η μείωση της χρήσης ανήλθε στο 80% ενώ τα έσοδα στο κράτος άγγιξαν τα 2,5 εκατ. Ευρώ. Ακόμη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξετάζει την ολική απαγόρευση στα πλαστικά καλαμάκια, πιάτα και μαχαιροπίρουνα, ενώ γίνεται όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια στην αντικατάστασή του από άλλα οικολογικά υλικά σε προϊόντα καθημερινής χρήσης.
Όπως έχει γίνει σαφές, η μείωση του πλαστικού είναι πλέον αναγκαία για τη βιωσιμότητα του περιβάλλοντος και γι΄ αυτό γίνεται πλέον συλλογική προσπάθεια από κάθε φορέα προκειμένου να καταστεί δυνατό. Στη χώρα μας η περιβαλλοντική συνείδηση είναι ακόμη κάτι πρωτόγνωρο που όμως πρέπει να καλλιεργηθεί από τις μικρές ηλικίες και να επισκιάσει «τη λογική του νεοέλληνα» που μέσα σε όλα τ’ άλλα περιλαμβάνει και την αδιαφορία προς το περιβάλλον. Μόνο με την καλή συνεργασία πολιτών και κράτους θα μπορούμε να ελπίζουμε σε μία οικολογική κοινωνία απαλλαγμένη από το πλαστικό.