Είναι ακόμη νωπές σε όλους μας οι μνήμες από τις φονικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική το περασμένο καλοκαίρι. Κι αυτό γιατί πέρα από τις καμένες εκτάσεις και τις κατεστραμμένες περιουσίες που άφησαν στο πέρασμα τους , πήραν μαζί τους και πολλούς συνανθρώπους μας, καθιστώντας τες ίσως τις πιο καταστροφικές των τελευταίων δεκαετιών. Οι πυρκαγιές πλέον κατά την θερινή περίοδο αποτελούν ένα είδος «ρουτίνας» στην ελληνική πραγματικότητα με την πολιτεία να παρακολουθεί παθητικά ανήμπορη να δράσει αλλά και να προλάβει, έχοντας αποδεχθεί την κατάσταση.
Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά καθώς σε πυκνοκατοικημένες περιοχές με εύφλεκτη βλάστηση, όπως η Ελλάδα, περισσότερο από το 95% των πυρκαγιών οφείλονται σε ανθρώπινες δραστηριότητες. Μία ιδιαίτερα πολύπλοκη και δύσκολη στη διαχείρηση της, πυρκαγιά είναι σε Ζώνες Μίξης Δασών-Οικισμών, όπως και στην περίπτωση της Ανατολικής Αττικής, κάτι που στην ελληνική γη το συναντάμε διόλου σπάνια μιας και πρέπει να ληφθούν ταυτόχρονα παράγοντες από δύο διαφορετικούς τύπους χρήσεων γης, τον αστικό και το δασικό, αλλά και παράγοντες που έχουν να κάνουν με τα αποτελέσματα της αλληλεπίδρασης τους. Σε συνδιασμό με τα παραπάνω ο καιρός είναι εκείνος ο παράγοντας που ασκεί σημαντική επίδραση στη συμπεριφορά μίας πυρκαγιάς και επηρεάζει σημαντικά το μέγεθος της καμένης έκτασης. Πολλές έρευνες έχουν δείξει πως οι καιρικές συνθήκες έχουν καθοριστικό ρόλο στην εμφάνιση μεγάλων δασικών πυρκαγιών. Η σημασία τους είναι ιδιαίτερα κρίσιμη λόγω της μεταβλητότητάς τους. Οι καιρικές συνθήκες είναι δυνατό να μεταβάλλονται συνεχώς ακόμα και κατά τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου με συνέπεια να αλλάζουν και τη συμπεριφορά της φωτιάς δημιουργώντας μεγάλα προβλήματα στις δυνάμεις δασοπυρόσβεσης κατά τη διάρκεια της καταστολής.
Οι σύγχρονες κοινωνίες, σε παγκόσμια εμβέλεια, έχουν αντιληφθεί πως οι μεγάλες καμένες εκτάσεις είναι η κυριότερη απειλή για τα οικοσυστήματα του πλανήτη μας με τεράστιο κοινωνικό, οικονομικό και περιβαλλοντικό αντίκτυπο. Η Ελλάδα ως μεσογειακή χώρα της ΕΕ με αυξημένη επικυνδινότητα επενδύει περισσότερα από 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ κάθε έτος στην αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών, εκ των οποίων το 60% επενδύεται σε εξοπλισμό, προσωπικό και άλλα επιχειρησιακά έξοδα καταστολής, ενώ τα υπόλοιπα χρησιμοποιούνται στην πρόληψη. Παρ’ όλα αυτά, τεράστιες εκτάσεις συνεχίζουν να καίγονται ετησίως καθώς η προσοχή εστιάζεται κυρίως σε μέτρα καταστολής, ενώ αντίθετα υπολείπονται σε μακροπρόθεσμες δράσεις πρόληψης και χαρακτηρίζονται από έλλειψη συμπόρευσης μεταξύ της πολιτικής προστασίας και του τομέα της δασικής προστασίας με αποτέλεσμα το πρόβλημα να χρίζει διαφορετικό τρόπο προσέγγισης και αντιμετώπισης.
Η ελληνική πολιτεία καλείται να λάβει μία σειρά μέτρων όπως η ανάλυση στατιστικών και η διερεύνηση των αιτιών των πυρκαγιών καθώς και η ευαισθητοποίηση και ενημέρωση των πολιτών. Παράλληλα, απαιτείται Δασική Πολιτική και κατάλληλη διαχείριση των δασικών οικοσυστημάτων, τα απαραίτητα Νομοθετικά μέτρα, προκατασταλτικός σχεδιασμός και προκατασταλτικά έργα, καθημερινή έκδοση χάρτη πρόγνωσης κινδύνου πυρκαγιάς κατά τη θερινή περίοδο αλλά και χρόνο ανίχνευσης και αναγγελίας δασικών πυρκαγιών.
Η ελληνική κοινωνία πλεόν έχει φθάσει στα όριά της. Είναι επιτακτική η ανάγκη όσο ποτέ να παρθεί αυτή η σειρά των μέτρων ώστε να σταματήσουν να «δολοφονούνται» οι δασικές εκτάσεις και να μην χαθούν άδικα κι άλλες ανθρώπινες ζωές.