Η ανάγκη σταδιακού περιορισμού της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης και ειδικότερα της αέριας ρύπανσης, έχει οδηγήσει στην ανάπτυξη και υιοθέτηση εναλλακτικών μεθόδων διαχείρισης προς όφελος και άλλων παραγωγικών κλάδων όπως είναι η αγροτικές καλλιέργειες και η καλλιέργειες καλλωπιστικών φυτών.
Στο πλαίσιο του εν λόγω μοντέλου αξιοποίησης αποβλήτων διαφόρων κατηγοριών με σκοπό την παραγωγή ενέργειας, αρκετές ευρωπαϊκές κυρίως χώρες έχουν προχωρήσει στην εφαρμογή διαχειριστικών τεχνολογιών όπως η δέσμευση, αποθήκευση και χρήση του εκπεμπόμενου CO2. Μέσω της συγκεκριμένης μεθόδου οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από πηγές όπως οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας η λειτουργία των οποίων βασίζεται στην χρήση ορυκτών καυσίμων αλλά και αρκετοί κλάδοι της βαριάς βιομηχανίας όπως η μεταλλουργία, η τσιμεντοβιομηχανία και η χημική βιομηχανία κλπ, δεσμεύονται και είτε επαναχρησιμοποιούνται (στην ίδια παραγωγική διαδικασία από την οποία προκύπτουν), είτε αποθηκεύονται και εν συνεχεία προωθούνται μέσω θαλάσσης ή κατάλληλων υποδομών προς χρήση σε άλλους παραγωγικούς κλάδους, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στον περιορισμό της ρύπανσης της ατμόσφαιρας.
Εδώ και μερικά χρόνια στην Ολλανδία, την Νορβηγία, τη Δανία αλλά και σε πιλοτικό στάδιο στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη Γαλλία, το περιβαλλοντικό αποτύπωμα των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων περιορίζεται μέσω της διοχέτευσής του παραγόμενου διοξειδίου του άνθρακα για την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών θερμοκηπιακών εγκαταστάσεων γεωργικής ή ανθοκομικής καλλιέργειας.
Η παραπάνω μέθοδος εκτός του σημαντικού περιβαλλοντικού οφέλους που εμπεριέχει, αυξάνει και βελτιστοποιεί την απόδοση της παραγωγής ως αποτέλεσμα της ενισχυτικής επίδρασης του CO2 κατά τα αρχικά στάδια της ανάπτυξης των φυτών.
Ο ενεργειακός τομέας κατέχει το βασικό μερίδιο σε ότι αφορά στην παραγωγή των αερίων θερμοκηπίου. Παράλληλα η ενέργεια να απαραίτητη και άρρηκτα συνδεδεμένη με την καθημερινότητά μας, σε βαθμό που είναι σχεδόν αδύνατο να εγκαταλείψουμε εντελώς τις κλασικές μεθόδους με τις οποίες αυτή παράγεται και να στραφούμε αποκλειστικά σε εναλλακτικές μορφές ενέργειας.
Η αναζήτηση τεχνολογικών λύσεων οι οποίες θα καταστήσουν περιβαλλοντικά φιλικότερες τις κλασικές μεθόδους παραγωγής ενέργειας φαίνεται να αποτελεί στην παρούσα φάση πιο εφικτή. Οι εν λόγω πρακτικές αποδεικνύονται σε βάθος χρόνου πλέον βιώσιμες και από οικονομικής πλευράς σύμφωνα με τους McKinsey&Company.
Οι εναλλακτικές διαχειριστικές στρατηγικές έμμεσου και αποτελεσματικού «πρασινίσματος» των ρυπογόνων ανθρωπογενών δραστηριοτήτων με τη χρήση εξειδικευμένων διαχειριστικών εναλλακτικών μεθόδων όπως είναι η δέσμευση, αποθήκευση και χρήση του εκπεμπόμενου CO2, αποτελούν δικλείδα ασφαλείας απέναντι στις παρούσες (και σε αντίστοιχες μελλοντικά) συνθήκες ενεργειακής κρίσης που βιώνει ο πλανήτης μας.
Μέσω της υιοθέτησης τέτοιου τύπου πρακτικών διαμορφώνονται οι συνθήκες για την ομαλή και ασφαλή μετάβαση σε βιώσιμες πηγές παραγωγής ενέργειας. Ταυτόχρονα, η συνεισφορά τους στην ενίσχυση παραγωγικών κλάδων, όπως η γεωργία η οποία παίζει θεμελιώδη ρόλο σε ότι αφορά στις διατροφικές ανάγκες του ανθρώπου και άλλων κατηγοριών της τροφικής αλυσίδας είναι σημαντική.