Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία έχει διαπιστωθεί ότι, οι εκπομπές CO2 παρουσιάζουν μια αυξητική τάση, καταγράφοντας τιμές που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν τα 400 ppm. Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία της βάσης δεδομένων του παρατηρητηρίου Mauna Loa στη Χαβάη, βάσει των οποίων οι εν λόγω εκπομπές συνεχίζουν να τείνουν αυξανόμενες με τιμές που για τους πρώτους μήνες του 2024 αγγίζουν τα 425 ppm.
Στο πλαίσιο αυτό ένα ευρύ φάσμα τεχνολογιών που αποσκοπούν στη περιορισμό, ει δυνατόν και στην αντιστροφή των επιπτώσεων των αερίων εκπομπών του θερμοκηπίου, έχει αναπτυχθεί και χρησιμοποιείται.
Εκ των καταλληλότερων πρακτικών για την αντιμετώπιση του παραπάνω προβλήματος είναι, η δέσμευση, αποθήκευση και χρήση του εκπεμπόμενου CO2, (Carbon Capture and Storage Technology, Carbon Capture Usage Technology, CCS) η οποία κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια κυρίως στους κλάδους της παραγωγής ενέργειας και της βαριάς βιομηχανίας.
Τα συστήματα CCS τα οποία εγκαθίστανται με σκοπό την αποθήκευση και την περαιτέρω αξιοποίηση των εκπεμπόμενων ρύπων μετά την καύση θεωρούνται (σε σύγκριση με όλα τα αντίστοιχα τους) ως τα απλούστερα τεχνολογικά και ταυτόχρονα αποδοτικότερα ως προς τα επίπεδα δέσμευσης αέριων ρύπων CO2 που επιτυγχάνονται μέσω της χρήσης τους.
Ωστόσο, οι μεγάλες λειτουργικές, ήτοι ενεργειακές απαιτήσεις των επιμέρους συστημάτων των μονάδων αυτών, τις καθιστούν επί του παρόντος οικονομικά ασύμφορα ως επιλογή ευρείας χρήσης .
Τα παραπάνω οδήγησαν στην αναζήτηση εναλλακτικών μεθόδων για τη δέσμευση των παραγόμενων εκ των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων αέριων εκπομπών. Η έρευνα ανέδειξε τα στερεά προσροφητικά υλικά, με βάση το ασβέστιο, (γνωστά και ως “Calcium Looping Cycle” ή “Ca-looping (CaL)”) ως μια αρκετά υποσχόμενη πρακτική. Σε αυτό συνετέλεσαν, μεταξύ άλλων, οι περιορισμένες ενεργειακές τους απαιτήσεις, το χαμηλό κόστος εγκατάστασης και συντήρησης τους και η διαθεσιμότητα των απαιτούμενων (για την κατασκευή και λειτουργία τους) υλικών. Σε ότι δε αφορά στο περιβαλλοντικό σκέλος αξίζει να σημειωθεί ότι τα χρησιμοποιούμενα σε αυτά τα συστήματα υλικά είναι αβλαβή για το περιβάλλον.
Ωστόσο, το υψηλό κόστος των ασβεστούχων ενώσεων και παράλληλα η εισαγωγή και υιοθέτηση των αρχών τις αειφορίας ως προς τον τρόπο διαχείρισης των πόρων, έστρεψαν το ερευνητικό ενδιαφέρον στην αναζήτηση εναλλακτικών υλικών.
Επιπρόσθετα, η απαίτηση σταδιακού περιορισμού των παραγόμενων και διατιθέμενων αποβλήτων, οδήγησε στην διερεύνηση των δυνατοτήτων χρησιμοποίησης εν δυνάμει αξιοποιήσιμων υλικών, κυρίως παραπροϊόντων και απορριμμάτων (κελύφη οστρακοειδών, αυγών, κόκκαλα ζώων κλπ), τα οποία εμπεριέχουν ασβέστιο, ως υποκατάστατα των προαναφερθέντων.
Υπό ένα αντίστοιχο πρίσμα, πολλές ερευνητικές εργασίες ασχολήθηκαν με την αξιοποίηση των αποβλήτων επεξεργασίας και κοπής μαρμάρου.
Οι σοβαρότατες περιβαλλοντικές επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης απόρριψής των ανωτέρω αποβλήτων στο έδαφος, την ατμόσφαιρα και τον υδροφόρο συνέδραμαν στην εκτεταμένη διερεύνηση αποδοτικότερων και περιβαλλοντικά φιλικότερων μεθόδων για τη διαχείρισής τους.
Παράλληλα, η υψηλή περιεκτικότητα τους σε ασβέστιο και το εμφανώς χαμηλότερο κόστος τους συγκριτικά με τα εμπορικά ασβεστούχα υλικά, ενίσχυσαν σε μεγάλο βαθμό τις μελέτες γύρω από τη χρήση τους ως προσροφητικά υλικά σε συστήματα δέσμευσης διοξειδίου του άνθρακα.
Ο συνδυασμός εναλλακτικών πρακτικών και τεχνολογιών είναι αφενός κομβικός και αφετέρου απαραίτητος στην επαναδιαμόρφωση του στρατηγικού πλαισίου που αφορά στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό. Η υιοθέτηση καινοτόμων πρακτικών εναλλακτικής διαχείρισης σε συνδυασμό με αντιρρυπαντικές/απορρυπαντικές τεχνολογίες, αποτελεί ίσως μία εκ των αποτελεσματικών επιλογών.
Η εφαρμογή των πρακτικών αυτού του τύπου δε συμβάλλει μόνο στη βελτίωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων. Μπορεί παράλληλα συνεισφέρει σημαντικά στην ενίσχυση του παραγωγικού δυναμικού κλάδων, όπως η γεωργία και η βιομηχανία ενέργειας.
Η υιοθέτησή τους δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για εξαιρετικά ασφαλή μετάβαση σε πλέον βιώσιμα (από περιβαλλοντικής απόψεως) παραγωγικά μοντέλα. Καθιστά δε μέσω του έμμεσου «πρασινίσματος» των ρυπογόνων δραστηριοτήτων, ενδεχομένως εφικτή και την αντιστροφή των υφιστάμενων επί του παρόντος περιβαλλοντικών επιπτώσεων.