της Ιωάννας Σβερώνη
Καθημερινός ο προβληματισμός και συνεχής η προσπάθεια για την μονοσήμαντη επίλυση της εξίσωσης «x+y+z=ορθή περιβαλλοντική πρακτική», όπου x: το ισχύον περιβαλλοντικό νομοθετικό πλαίσιο, y: το ισχύον φορολογικό νομοθετικό πλαίσιο, z: η κατοχυρωμένη επιχειρησιακή πνευματική ιδιοκτησία.
Ο de facto ορισμός της μίας μεταβλητής εκμηδενίζει το υποκείμενο ειδικό βάρος της έτερης, καθιστώντας την εξίσωση αδύνατη. Ίσως ο κοινός μαθηματικός λογισμός να αδυνατεί να αποδώσει εξαγόμενο που να κατέχει φυσική ερμηνεία. Ίσως η προσέγγιση απόδοσης συντελεστών βαρύτητας στις επιμέρους μεταβλητές να καταστήσει την εξίσωση στη χειρότερη αόριστη.
Στο δια ταύτα, πώς ένα εκτός προδιαγραφών προϊόν, φέρον αναγνωρισμένο εμπορικό σήμα, αλλά και σήμα ανακυκλώσιμου ή επαναχρησιμοποιούμενου προϊόντος, υποβάλλεται αυστηρά και αυτοδίκαια σε καταστροφή, ήτοι υγειονομική ταφή, διεργασία ούσα επικηρυγμένη μέσω της πυραμίδας ιεραρχούμενης διαχείρισης αποβλήτων, καθ’ υπόδειξη δε των καθ’ ύλην αρμόδιων ελεγκτικών αρχών;
Η συνεπαγόμενη «αντίφαση», που αποπειράται να προασπίσει το επιχειρησιακό κεκτημένο, να εμφυσήσει την περιβαλλοντική ευθύνη και να τηρήσει τους φορολογικούς κανόνες, καταλήγει να υιοθετεί μάλλον αρχές φυσικών διεργασιών σε μία πρώιμη προσπάθεια συγκερασμού και ρητής ποσοτικοποίησης των θιγόμενων παραμέτρων.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, μίας πειραματικής διαδικασίας, η μέθοδος δοκιμής και σφάλματος -μιας και η όλη ανάπτυξη του παρόντος ενστερνίζεται τη μαθηματική οπτική και λογική- θα πρέπει να αποτελέσει το εργαλείο ανάλυσης ή τη διεργασιακή προσέγγιση αξιολόγησης και θέσπισης μίας κλίμακας διαβαθμισμένου ποιοτικού χαρακτηρισμού για κάθε επιλογή, ορθής ή μη, περιβαλλοντικής πρακτικής.