Η κυκλοφοριακή συμφόρηση είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που πλήττει τα αστικά κέντρα και επηρεάζει άμεσα την ποιότητα ζωής τόσο λόγω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης όσο και της κατανάλωσης χρόνου στις μετακινήσεις. Σύμφωνα με έρευνα της LeasePlan που έγινε από την αρχή της πανδημίας οι Έλληνες οδηγοί είναι λιγότερο πιθανό να χρησιμοποιήσουν τις δημόσιες συγκοινωνίες (78%) και περισσότερο πιθανό να επιλέγουν το ιδιωτικό τους αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις τους (86%).
Η μείωση, όμως, των επιπέδων θορύβου και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, η βελτίωση της ποιότητας του αστικού περιβάλλοντος, η εξοικονόμηση ενέργειας και η μείωση των δαπανών και του χρόνου στις μετακινήσεις πού είναι μόνο κάποιοι από τους στόχους που έχουν οι εναλλακτικές μορφές μετακίνησης, οι οποίες μπορούν να συμβάλλουν σημαντικά στην αντιμετώπιση της κυκλοφοριακής συμφόρησης μας οδηγούν να στραφούμε προς αυτές χωρίς να θεωρούμε ότι υποδηλώνουν την υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου. Καθώς η αύξηση της χρήσης μέσων μεταφοράς, της ποδηλασίας αλλά και της πεζής μετακίνησης θα οδηγήσει με τον καιρό στην διεύρυνση των λωρίδων ποδηλασίας και των πεζοδρόμων αλλά θα περιορίσουν σημαντικά και άλλα προβλήματα όπως αυτά της στάθμευσης.
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς αποτελούν αναμφισβήτητα την κύρια εναλλακτική λύση για τις αστικές μετακινήσεις αντί του αυτοκινήτου και προωθείται, καθώς τα ΜΜΜ εκτελούν κοινωνική υπηρεσία εξασφαλίζοντας στον τοπικό πληθυσμό της περιοχής καλό επίπεδο προσβασιμότητας και κινητικότητας, συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των κυκλοφοριακών προβλημάτων και στην καλύτερη και ορθολογικότερη αξιοποίηση διατιθέμενου χώρου, ενώ παράλληλα μειώνουν την κατανάλωση ανά μετακινούμενο και την μείωση της ατμόσφαιρας.
Το ποδήλατο με την σειρά του, το οποίο σε ορισμένες χώρες χρησιμοποιείται και ως κύριο μέσο είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο καθώς ο αριθμός των ποδηλάτων του πλανήτη σήμερα υπολογίζεται ότι ξεπερνά το ένα δισεκατομμύριο καθώς ανταποκρίνεται σε πολλές και διαφορετικές απαιτήσεις όπως η μετακίνηση, η άθληση και η ψυχαγωγία. Παράλληλα η χρήση του οδηγεί και στην δημιουργία τάσεων όπως το bikesharing, το οποίο είναι ένα σύστημα που παρέχει δωρεάν ή οικονομικά προσιτή πρόσβαση σε ποδήλατα για μετακινήσεις μικρής κλίμακας εντός αστικής περιοχής.
Μία άλλη διάσταση στις «πράσινες» μετακινήσεις δίνουν και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα τα οποία αποτελούν και αντικείμενο μελέτης σχετικά με την βιωσιμότητα τους καθώς δεν παράγουν ρύπους, είναι αθόρυβα, έχουν χαμηλό κόστος συντήρησης και μπορούν να λειτουργούν τόσο με σταθερή ροπή από την ακινησία μέχρι το μέγιστο όριο στροφών, όσο και σε στροφές (μέχρι και 14000 ανά λεπτό). Παρόλαυτα το υψηλό κόστος κατασκευής τους και αγοράς τους, ο απαιτούμενος χρόνος φόρτισης αλλά και η ρύπανση που προκαλείται κατά την παραγωγή των εξαρτημάτων τους δημιουργούν μία αμφιβολία για το αν τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν εναλλακτικό τρόπο μετακίνησης.
Μαζί με τις παραπάνω εναλλακτικές μορφές μετακίνησης αναπτύσσονται και άλλες λιγότερο διαδεδομένες όπως οι υπηρεσίες αποκλειστικής διαδρομής με μικρά λεωφορεία, η λεγόμενη Microtransit, αλλά και τα Sharedautonomous vehiclesδηλαδή και τα αυτοκατευθυνόμενα οχήματα και το Mobility-as-a-Service. Κάθε μία από αυτές τις υπηρεσίες αλληλοεξυπηρετουνται και επικαλύπτονται τόσο μεταξύ τους όσο και με άλλα μέσα μεταφοράς.
Είναι, επομένως, αρκετές οι επιλογές που μπορούν να επιλέξουν οι πολίτες μιας αστικής κοινωνίας έναντι του ιδιωτικού τους οχήματος για τις μετακινήσεις τους. Εφόσον, διανύουμε μια περίοδο, εξαιρετικά κρίσιμη για το οικοσύστημα αλλά και με τις τιμές των καυσίμων να αυξάνονται θα ήταν συνετό την επόμενη φορά που θα επιλέξουμε να βγούμε εντός του αστικού ιστού να μην επιλέξουμε αμέσως την εύκολη επιλογή του ΙΧ αλλά αναλογιζόμενοι την θέση μας στην κοινωνία να συμβάλλουμε με τον δικό μας «πράσινο» τρόπο στην δημιουργία του περιβαλλοντικού αποτυπώματος στις μετακινήσεις.
Βιβλιογραφία: